Карањето е израз на незадоволство на детето и го користи за да се спротистави.
Отпорот секогаш е одраз на потреба да се смени нешто.
Вашето мало момче не сака да носи чорапи, а вашата ќерка цврсто одлучува дека денес не оди на училиште. Откако ќе го исцрпи целиот спектар на барања, со закани и солзи, честопати сте исцрпени на почетокот на денот кога треба да започнете.
Експерт за чувствителни деца Морин Хили тврди, сепак, дека отпорот почесто го прават емоционално интелигентни деца. Таквите деца, тврди таа, всушност ја слушаат нивната “внатрешна мудрост” и наместо да се приклучат на другите деца кои послушно и совесно ги исполнуваат своите обврски, тие велат дека таквото однесување не во ред.
Им треба храброст да излезат и да покажат како се чувствуваат.
“Таквата реакција на детето е знак на неговиот отпор, а детето се обидува да задржи одредена доза на контрола над ситуацијата, па затоа не сака да попушти.”
И првиот чекор за да им помогне на нашите деца треба да биде, велат експертите,- разбирање. Започнува со разговор во кој вашето дете може да дознае зошто е навистина вознемирен и заедно да ги размислат можни решенија. Најважно, е да не се изгуби трпението.
Затоа, постојат родителите и други блиски лица кое ќе му помогнат да го надмине тоа (фрлање работи, треснувајќи врати …) Најдобар начин е тоа што вие сте таму за него, дека во тој момент тој може да ви каже како се чувствува. Се разбира, не сите ситуации се погодни за преговори, на пример, одење на стоматолог може да биде одложено, но да не се избегнува, исто како чистењето на забите.
Потоа земете длабок здив и следете го советот на психологот Тее Кнежевиќ:
“За да се поттикне детето да ја промени неговата реакција, важно е да се намали притисокот врз него и на некој начин да му помогне да се релаксира. Треба да се нормализира ситуацијата и не треба да се влезе во расправија и да се тепаат, бидејќи по тепањето двете страни се чувствувате лошо”.
Значи … првиот чекор во помагањето е разбирање.
Само кога ќе се смири, детето може да почне да се однесува поинаку. Родителското трпение е од суштинско значење за да се смири беспомошно дете без премногу стрес. Само кога детето се смирува,тогаш се разговара за се отворено.